seguimiento

Seguimento das poboacións de aves mariñas no Parque Nacional Marítimo e Terrestre das illas Atlánticas de Galicia. Resultados de 2024.

Enlace mardeaves ESPECIES,Haematopus ostralegus,Hydrobates pelagicus,INFORME,Larus fuscus,Larus marinus,Larus michahellis,Phalacrocorax aristotelis,REPOSITORIO ,,,,

Munilla, I. 2024. Seguimento das poboacións de aves mariñas no Parque Nacional Marítimo e Terrestre das Illas Atlánticas de Galicia en 2024. Parque Nacional Maritimo-Terrestre das Illas Atlánticas de Galicia. Novembro 2024.

Corvo mariño (Phalacrocorax aristotelis)

• A poboación reprodutora de corvo mariño en 2024 estimouse en 511 parellas distribuidas en 11 localidades de cría. O 56% censouse en Ons, o 39% en Cíes e o 5% restante en Sálvora (Sagres, Noro e Pedra do Sargo).

• Contáronse 267 parellas menos que en 2023 o que supón un descenso porcentual do -34%. Os tres arquipélagos perderon poboación con respecto do ano pasado nunha proporción semellante (Cíes= -28,9%; Ons= -37,5%; Sálvora= -35,9%). Os pobres resultados do censo de 2024 inciden moi negativamente na taxa de crecemento estimada para os últimos dez anos (2014-2024) no conxunto do Parque Nacional que baixa até o -7,7%.

• A estima do desempeño reprodutivo no Parque Nacional en 2023, estimada a partir do seguimento de 31 sitios ocupados en Sagres e Ons foi de (media ± desviación típica): 0,32 ± 0,70 polos por niño. O 80% das parellas seguidas non deron sacado adiante polo ningún e non se observaron roladas de tres polos. O valor obtido este ano é o máis baixo da serie de datos ao dispor.

• A análise de 118 egagrópilas indica que a dieta durante o periodo reprodutivo estivo composta maioritariamente de cinco grupos de peixe: lábridos (Labridae; 39,0%), bogas (Boops boops; 30,5%), lorchos (Gobiidae; 27,1%), fanecas (Trisopterus spp., 22,0%) e pións (Atherina presbyter; 22,0%).

Gaivota patiamarela (Larus michahellis)

A poboación reprodutora de gaivota de patas amarelas no Parque Nacional en 2024 estimouse en 4973 parellas. Perto de dous terzos (62,9%) da poboación concéntrouse no arquipélago de Sálvora, un cuarto (26,9%) no de Cíes e o resto (9,71%) en Ons

• En 2024 cenáronse 1387 parellas menos que en 2022 (ano do último censo), un descenso porcentual do 21,8%.
No arquipélago de Sálvora a poboación inzou un 3,3%, metres que nos de Ons e Cíes perdeuse máis do 40% da poboación.

• O tamaño da poboación reprodutora en 2024 supón o 16,4% do máximo poboacional rexistrado en 2006 (N%= -83,7%; %anual= -9,6%). A maior perda ten acontecido no arquipélago de Cíes (N%= -91,6%; %anual= -12,9%) seguido do de Ons (N%= -89,8%; %anual= -11,9%) e Sálvora (N%= -67,9%; %anual= -6,1%).

• O desempeño reprodutivo rexistrado nunha mostra de 88 territorios foi baixo (media ± desviación típica = 0,78 ± 1,02 polos a voar por territorio). Apenas o 5,7% dos territorios conseguiron criar 3 polos e máis da metade (56,8%) non deron producido polo ningún.

Gaivota escura (Larus fuscus)

• A poboación reprodutora foi estimada en 32 parellas, todas elas agás unha en Vionta, estableceron territorios en Sálvora. A estima de 2024 incide na idea dunha certa estabilización da poboación reprodutora de gaivota de asa escura no Parque ao longo destes última década (2015-2024) en torno ás 25-30 parellas

Gaivotón (Larus marinus)

• En 2024 estimouse unha poboación reprodutora de gaivotón de 8 parellas, 3 na illa de Vionta e 5 na de Sálvora.

• O desempeño reprodutivo estimouse en 1,00 ± 0,71 polos a voar por parella.

Lampareiro (Haematopus ostralegus)

• A estima do tamaño da poboación reprodutora de gabita no Parque Nacional en 2023 é de 17 parellas: 11 en Sálvora, 5 en Vionta e 1 en Viños.

• As cifras deste ano duplican as obtidas en 2023 e suxiren por tanto que a pobación de gavita ten experimentado un considerable recrutamento e 2024. A curva de pooación para o período 2013-2024 suxire que a poboación pode atoparse nos comezos dunha fase de forte crecemento.

• O desempeño reprodutivo foi estimado en 1,27 ± 0,79 polos por parella.

Outras especies

• A garzota (Egretta garzetta) continúa a criar no illote de Briñas en Cortegada. Comprobouse a aniñamento de pato frisado (Mareca strepera) en Sagres.

Seguimento das poboacións de aves mariñas no Parque Nacional Marítimo e Terrestre das illas Atlánticas de Galicia. Resultados de 2023.

Enlace mardeaves Calonectris diomedea,ESPECIES,Haematopus ostralegus,Hydrobates pelagicus,INFORME,Larus fuscus,Larus marinus,Larus michahellis,Phalacrocorax aristotelis,REPOSITORIO ,,,,

Munilla, I. 2023. Seguimento das poboacións de aves mariñas no Parque Nacional Marítimo e Terrestre das Illas Atlánticas de Galicia en 2023. Parque Nacional Maritimo-Terrestre das Illas Atlánticas de Galicia. Outubro 2023.

Corvo mariño (Phalacrocorax aristotelis)

• A poboación reprodutora de corvo mariño en 2023 estimouse en 778 parellas esparexidas en 11 localidades de cría. O 59% aniñou no arquipélago de Ons, o 36% no de Cíes e o 5% restante en Sálvora (Sagres, Noro e Pedra do Sargo).

• A estima de 2023 supón unha redución de 65 parellas en comparación co 2022 (-7,7%). A taxa de crecemento anual no conxunto do Parque Nacional para o período 2013-2023 é negativa (-2,12%).

• A estima do desempeño reprodutivo no Parque Nacional en 2023, estimada a partir do seguimento de 43 sitios ocupados en Sagres e Ons foi de (media ± desviación típica): 0,63 ± 0,89 polos por niño. O 60% das parellas seguidas non conseguiron sacar adiante polo ningún.

• A análise de 58 egagrópilas indica que a dieta durante o periodo reprodutivo estivo composta maioritariamente de cinco grupos de peixe: lábridos (Labridae; 43,1%), pións (Atherina presbyter; 27,6%), fanecas (Trisopterus spp., 20,7%), lorchos (Gobiidae; 15,5%), e bolos (Ammoditydae, 12,1%).

Gaivota patiamarela (Larus michahellis)

• O seguimento do tamaño da poboación reprodutora de gaivota patiamarela baseouse no reconto dos sectores de censo, que este ano xuntaron 1068 parellas.

• Dende a instauración deste esquema de seguimento en 2011 a poboación reprodutora de gaivota patiamarela nestes sectores diminuíu nun 67% o que equivale a unha taxa anual de declive do -8,9%.

• O desempeño reprodutor rexistrado nunha mostra de 62 territorios nas illas de Sálvora e O Faro foi alto (media ± desviación típica = 1,26 ± 1,08 polos a voar por territorio). O 16% das parellas con territorio conseguiron sacar adiante os tres polos.

Gaivota escura (Larus fuscus)

• A poboación reprodutora foi estimada en 30 parellas, todas elas agás unha, en Sálvora.

Gaivotón (Larus marinus)

• Rexistráronse 4 parellas reprodutoras, 2 na illa Vionta e 2 na de Sálvora. As catro déronse reproducido con éxito e máis acadouse unha media de 2,25 polos por parella.

Pardela cincenta (Calonectris borealis)

• Este ano comprobouse a ocupación de tobos en Tropezas, A Perchán, Chancelos e máis nas Covas do Xermán. Os catro sitios de cría ocupados en Covas do Xermán constitúen unha nova zona de reprodución na banda oeste de Monteagudo

• Dos 32 tobos examinados, 14 (44%) presentaron evidencias de ter sido ocupados nalgún momento da tempada de cría, 9 deles (28%) por individuos reprodutores. A proporción de tobos con polos fronte o total de tobos ocupados foi do 64%

Lampareiro (Haematopus ostralegus)

• A estima do tamaño da poboación reprodutora de gabita no Parque Nacional en 2023 é de 8 parellas: 4 en Sálvora, 3 en Vionta e 1 en Viños.

Outras especies

• A garzota (Egretta garzetta) continúa a criar no illote de Briñas en Cortegada. Comprobouse a aniñamento de pato frisado (Mareca strepera) en Sagres e Vionta

Seguimento das poboacións de aves mariñas no Parque Nacional Marítimo e Terrestre das illas Atlánticas de Galicia. Resultados de 2022.

Enlace mardeaves Calonectris diomedea,ESPECIES,Haematopus ostralegus,Hydrobates pelagicus,INFORME,Larus fuscus,Larus marinus,Larus michahellis,Phalacrocorax aristotelis,REPOSITORIO ,,,,

Munilla, I. 2022. Seguimento das poboacións de aves mariñas no Parque Nacional Marítimo e Terrestre das Illas Atlánticas de Galicia: resultados de 2022. Parque Nacional Maritimo-Terrestre das Illas Atlánticas de Galicia. Novembro 2022.

Corvo mariño (Phalacrocorax aristotelis)

• A poboación reprodutora de corvo mariño en 2022 estimouse en 843 parellas esparexidas en 12 localidades de cría. O 57% aniñou no arquipélago de Ons, o 37% no de Cíes e o 6% restante en Sálvora (Sagres, Noro, Gaivoteira e Pedra do Sargo).

• A estima de 2022 supón un lixeiro aumento en relación a 2021 (32 parellas; 3,9%). Tódalas colonias agás as da illa de San Martiño gañaron poboación con respecto de 2022.

• A estima do éxito reprodutor no Parque Nacional en 2022, estimada a partir do seguimento de 43 sitios ocupados en Sagres e Ons foi de (media ± desviación típica): 0,91 ± 1,13 polos por niño. O 54% das parellas seguidas non conseguiron sacar adiante polo ningún.

• A estima do éxito reprodutor no Parque Nacional en 2022, estimada a partir do seguimento de 39 sitios ocupados en Sagres e Ons foi de (media ± desviación típica): 0,79 ± 0,80 polos por niño.

• A análise de 83 egagrópilas indica que a dieta durante o periodo reprodutivo estivo composta maioritariamente de catro grupos de peixe: lábridos (Labridae; 43,9%), lorchos (Gobiidae; 25,6%), fanecas (Trisopterus spp., 24,4%) e pións (Atherina presbyter; 19,5%). Os bolos (Ammoditydae) só estiveron ben representados en Cíes (19.2%) Observáronse diferencias de alimentación entre os tres arquipélagos, coa dieta máis diversa en Cíes.

Gaivota patiamarela (Larus michahellis)

• A poboación reprodutora de gaivota de patas amarelas no Parque Nacional foi estimada en 6360 parellas. O 51,2% da poboación concéntrase no arquipélago de Sálvora, o 35,6% en Cíes e o 12,9% Ons. A illa de Sálvora xuntou o 43,4% das parellas do Parque,

• A caída de poboación con respecto de 2020 foi de -395 parellas (-5,8%); porén, estes datos suxiren un certo freo na caída poboacional observada nesta especie. Tódalas colonias gañaron poboación con respecto de 2022 agás as da illa de Ons que perdeu 810 parellas (-50%).

• Dende o máximo rexistrado en 2006 as gaivotas levan perdido o 80% dos seus efectivos reprodutores equivalente a unha tasa anual de incremento en porcentaxe do -9,3%.

• O suceso reprodutor rexistrado nunha mostra de 61 territorios nas illas de Sálvora e O Faro foi baixo (media ± desviación típica = 0,84 ± 1,07 polos a voar por territorio). O 56% das parellas con territorio non conseguiron sacar adiante polo ningún. As diferencias no desempeño reprodutivo entre parcelas foron considerables.

Gaivota escura (Larus fuscus)

• A poboación reprodutora foi estimada en 27 parellas, todas elas en Sálvora.

Gaivotón (Larus marinus)

• Rexistráronse 3 parellas reprodutoras, 2 na illa Vionta e 1 en Sálvora. As tres déronse reproducido con éxito.

Outras especies

• Comprobouse a aniñamento de 2 parellas de pato frisado (Anas strepera) en Sagres.

• Observouse unha agrupación colonial de 15 adultos e xuvenís de garciña branca (Egretta garzetta) no illote de Briñas (Cortegada)

Seguimento das poboacións de aves mariñas no Parque Nacional Marítimo e Terrestre das illas Atlánticas de Galicia. Resultados de 2021.

Enlace mardeaves Calonectris diomedea,ESPECIES,Haematopus ostralegus,Hydrobates pelagicus,INFORME,Larus fuscus,Larus marinus,Larus michahellis,Phalacrocorax aristotelis,REPOSITORIO ,,,,

Munilla, I. e Lapeña, P. 2021. Seguimento das poboacións de aves mariñas no Parque Nacional Marítimo e Terrestre das Illas Atlánticas de Galicia: resultados de 2021. Parque Nacional Maritimo-Terrestre das Illas Atlánticas de Galicia. Outubro 2021.

Corvo mariño (Phalacrocorax aristotelis)

• A poboación reprodutora de corvo mariño en 2021 estimouse en 811 parellas. O 57% aniñou no arquipélago de Ons, o 37% no de Cíes e o 7% restante en Sálvora (Sagres, Noro e Gavoteira). A colonia máis numerosa foi Ons Norte con 377 parellas, o 46,5% das estimadas para o conxunto do Parque.

• Este ano censouse a illa de San Martiño (150 parellas) da que non se tiñan datos directos dende 2018.

• A estima de 2021 supón un lixeiro aumento en relación a 2020 (18 parellas; 1,9%) aínda que pode estar condicionado pola falla de estimas directas de San Martiño en anos anteriores. En Ons (-6,3%) e Arousa (-37%) perdeuse poboación..

• A estima do éxito reprodutor no Parque Nacional en 2021, estimada a partir do seguimento de 39 sitios ocupados en Sagres e Ons foi de (media ± desviación típica): 0,79 ± 0,80 polos por niño.

• A análise de 93 egagrópilas indica que a dieta durante o periodo reprodutivo estivo composta maioritariamente de cinco grupos de peixe: lábridos (Labridae; 41,9%), bolos (Ammodytidae; 21,5%), pións (Atherina presbyter; 20,4%), fanecas (Trisopterus spp., 20,4%) e lorchos (Gobiidae; 18,3%). Observáronse diferencias entre os tres arquipélagos, coa dieta máis diversa en Ons.

• Este ano recolléronse 2 cadáveres de corvos mariños enmallados.

Gaivota patiamarela (Larus michahellis)

• A poboación reprodutora de gaivota de patas amarelas nos 6 sectores definidos para o seguimento desta variable foi estimada en 1308 parellas.

• Estes datos suxiren un certo freo na caída poboacional observada nesta especie pois a variación interanual para o conxunto de sectores foi do 9,8% e oscilou entre o -5,6% de Muxieiros e o 43,3% de Hortas-Canabal.

• Dende a instauración deste esquema de seguimento (2011) perdeuse o 60% da poboación reprodutora de gaivota patiamarela dos sectores, o que equivale a unha taxa anual de declive do -8,8%.

• O tipo de alimento mellor representado na mostra de egagrópilas analizada (N= 155) foi o patexo (Polybius henslowii; 68,4%) seguido dos invertebrados do intermareal (21,3%) o lixo urbano (5,8%).

• O suceso reprodutor rexistrado nunha mostra de 25 territorios na illa de O Faro foi baixo (media ± desviación típica = 0,80 ± 1,00 polos a voar por territorio). A metade das parellas con territorio (52%) non conseguiron sacar adiante polo ningún.

Gaivota escura (Larus fuscus)

• A poboación reprodutora foi estimada en 27 parellas, 25 en Sálvora, 1 en Vionta e 1 en Ons.

Gaivotón (Larus marinus)

• Rexistráronse 3 parellas reprodutoras, 2 na illa Vionta e 1 en Sálvora.

Pardela cincenta (Calonectris diomedea)

• Este ano comprobouse a reprodución da pardela cincenta en tres zonas da illa de Monteagudo Tropezas, A Perchán e mais en Chancelos.

• A parella de Chancelos criou na parcela onde se instalara o sistema de atracción social en 2013. O último rexistro de cría comprobada en Chancelos é de 2015.

• Os datos recollidos en Tropezas suxiren un número elevado de polos producidos en relación ao número de sitios ocupados. Detectáronse evidencias da presencia de polos en 13 sitios (o 52% dos sitios ocupados).

Paíño europeo (Hydrobates pelagicus)

• O primeiro de xullo realizouse un censo da poboación reprodutora de paíño europeo no illote Boeiro, única colonia coñecida no Parque Nacional e que non tiña sido inspeccionada dende 2011.

• Rexistráronse evidencias de ocupación por paíños reprodutores nun total de tres sitios de niño, dous deles nas caixas-niño instaladas en 2011.

Outras especies

• Censáronse 4 territorios de gavita (Haematopus ostralegus) no arquipélago de Sálvora. Comprobouse a aniñamento de pato frisado (Anas strepera) en Sagres.

Seguimento remoto de corvo mariño

• Entre setembro de 2020 e novembro de 2021 estiveron activos seis dos oito transmisores cos que foran equipados os corvos mariños do Parque entre 2018 e 2020. Este ano non se equiparon novos exemplares. Rexistráronse en total 6155 localizacións.

• A área do polígono mínimo convexo elaborado con todas as localizacións foi de 693 km2. O vértice sur deste polígono sitúase en Oia e o punto máis ao norte en Ribeira. Os puntos máis cara ao interior situáronse en Bouzas (Vigo) e os máis ao oeste en Sagres.

• As variacións individuais na área de campo total (3,1 km2 – 176,0 km2) e na área de campo promediada por meses (1,8 km2 – 40,9 km2) foron elevadas. Os valores máis altos corresponderon aos exemplares procedentes de Cíes que mudaran a Arousa ou que realizaran desprazamentos lonxanos esporádicos.

• O solapamento entre as áreas de campo dos distintos individuos, definidas polos respectivos polígonos mínimos convexos, foi moi reducido. A zona de maior solapamento correspóndese cun pousadoiro no bico suroeste da illa de Onza.

• Agás no caso dun dos exemplares, as áreas dos polígonos mínimos convexos construídos coas localizacións emitidas dentro do espazo protexido do Parque Nacional foron máis ben cativas, e supoñen porcentaxes pequenas do espazo protexido nos distintos arquipélagos (media ± desviación típica = 2,9 ± 4,6 %).

Seguimento das poboacións de aves mariñas no Parque Nacional Marítimo e Terrestre das illas Atlánticas de Galicia. Resultados de 2020.

Enlace mardeaves Calonectris diomedea,ESPECIES,INFORME,Larus fuscus,Larus marinus,Larus michahellis,Phalacrocorax aristotelis,REPOSITORIO ,,,,

Munilla, I. e Lapeña, P. 2020. Seguimento das poboacións de aves mariñas no Parque Nacional Marítimo e Terrestre das Illas Atlánticas de Galicia: resultados de 2020. Parque Nacional Maritimo-Terrestre das Illas Atlánticas de Galicia. Outubro 2020.

Corvo mariño (Phalacrocorax aristotelis)

• A poboación reprodutora de corvo mariño en 2020 estimouse en 793 parellas. O 63% aniñou no arquipélago de Ons, o 28% no de Cíes e o 9% restante en Sálvora (Sagres e Noro). A colonia máis numerosa foi Ons Norte con 412 parellas, o 52% das estimadas para o conxunto do Parque.

• A estima de 2020 supón un descenso considerable en relación a 2019 (-169 parellas; -17,6%). A maior perda en termos absolutos rexistrouse en Ons (108 parellas) e o maior declive porcentual na illa de O Faro (-41%).

• Dentro deste contexto compre destacar a pequena colonia de Noro (arquipélago de Sálvora) que duplicou o tamaño ata os 12 niños.

• A estima do éxito reprodutor no Parque Nacional en 2020, estimada a partir do seguimento de niños en Cíes e Ons foi de (media ± desviación típica): 1,00 ± 1,03 polos por niño (N = 31 niños).

• A análise de 102 egagrópilas indica que a dieta durante o periodo reprodutivo estivo composta maioritariamente de cinco grupos de peixe: bolos (Ammodytidae; 31,4%); lorchos (Gobiidae; 23,5%); pións (Atherina presbyter; 22,5%); fanecas (Trisopterus 21,6%) e lábridos (Labridae; 20,6%). Observáronse diferencias marcadas entre os tres arquipélagos.

Gaivota patiamarela (Larus michahellis)

• A poboación reprodutora de gaivota de patas amarelas estimouse en 6955 parellas. O 44,2% concéntranse no arquipélago de Sálvora, o 28,3% en Cíes e o 27,4% de Ons.

• Os resultados de 2020 supoñen un descenso alarmante con respecto de 2019 (-2218 parellas; -24,0%). As maiores derrubas en porcentaxe rexistráronse nas illas de O Faro (-50,8%) e Vionta (-37,1%). Porén, a illa de Ons experimentou unha lixeira recuperación da poboación (10,6%).

• Entre 2006, ano no que comezou o declive, e 2020 perdéronse 23.475 parellas, o 77% da poboación reprodutora daquela (taxa de declive anual= -10,0%).

• Os datos recollidos anualmente dende 2011 en 6 sectores de seguimento indican que nesta última década perdeuse o 63,6% da poboación reproductora (taxa anual de declive= -10,6%).

• Rexistráronse un total de 24 gaivotas de patas amarelas afectadas por síndrome de parálise: 13 en Arousa, 8 en Cíes e 3 en Ons. Todas, agás unha, no mes de maio.

• O tipo de alimento mellor representado na mostra de egagrópilas analizada (N= 160) foi o patexo (Polybius henslowii; 48,4%) seguido dos invertebrados do intermareal (22,0%) o lixo urbano (15,1%) e máis o alimento de hábitats terrestres (5,7%).

Gaivota escura (Larus fuscus)

• A poboación reprodutora foi estimada en 28 parellas, 27 en Sálvora e unha en Vionta.

Gaivotón (Larus marinus)

• Rexistráronse dúas parellas reprodutoras, unha na illa Vionta e outra en Sálvora.

Pardela cincenta (Calonectris diomedea)

• O seguimento da colonia de Tropezas indica que a porcentaxe de ocupación dos sitios de niño coñecidos foi alta (80%). En 13 sitios (52%) as evidencias atopadas indicaban a ocupación por parellas reproductoras.

• A taxa de ocupación por parellas con polos é semellante á de anos anteriores.

Seguimento remoto de corvo mariño

• Equipáronse catro corvos mariños con equipos de seguimento remoto GPS/GSM, dous en Ons e dous en Cíes. Entre outubro de 2019 e setembro de 2020 rexistráronse 13.172 localizacións procedentes dos sete corvos mariños que estiveron operativos. Un dos exemplares de Ons deixou de transmitir ao mes de saír.

• A área do polígono mínimo convexo elaborado con todas as localizacións foi de 1297 km2. O vértice sur deste polígono sitúase en Oia e o punto máis ao norte en Porto do Son. Os puntos máis cara ao interior foron Vigo, Sanxenxo e Boiro. Os máis afastados de terra obtivéronse 1400 m ao oeste das illas de O Faro e Onza.

• Os maiores desplazamentos corresponderon aos corvos mariños das illas Cíes e os menores aos de Sálvora. Os de Ons seguiron un padrón moi regular con desprazamentos continuados á costa do noroeste da ría de Pontevedra. Dous dos exemplares equipados en Cíes trasladáronse ás augas de Sálvora durante varios meses.

• Os datos suxiren diferencias amplias ao longo dos meses. Os maiores desprazamentos tiveron lugar no segundo trimestre do ano, no pleno do periodo reprodutor.

• As variacións individuais na área de campeo total foron moi amplas (8,9 km2 – 562 km2). Os valores máis altos foron debidos, ou ben a individuos que mudaron de arquipélago ou ben a desprazamentos lonxanos esporádicos.

• Tódolos exemplares solaparon a súa área de campeo con a lo menos outros dous conxéneres (máximo= 6; moda= 3). As zonas de maior solapamento configuran tres polígonos situados en cada un dos tres arquipélagos do Parque, o menor deles en Ons.

• A proporción de espazo protexido cuberto polas respectivas áreas de campeo individuais foi, en promedio, do 8,5% (0,2% – 25%).

El cormorán moñudo en Galicia. Población reproductora en 2017 y método de censo.

Enlace mardeaves ESPECIES,MONOGRAFIA TECNICA,Phalacrocorax aristotelis,REPOSITORIO ,,

Munilla, I.; Barros, A. 2018. El cormorán moñudo en Galicia. En, J. C. del Moral y N. Oliveira (Eds.): El cormorán moñudo en la península ibérica. Población reproductora en 2017 y método de censo, pp. 41. SEO/BirdLife. Madrid.

Se localizaron 1.408 parejas distribuidas en 58 lugares de cría, 50 de ellos con dos o más parejas. Las colonias se distribuyen a lo largo del litoral gallego al norte de Fisterra y en los archipiélagos exteriores de las Rías Baixas (Cíes, Ons y Sálvora). Cerca del 70% de la población se concentra en las Rías Baixas, donde crían 950 parejas en 7 islas, entre ellas Ons (571 parejas), San Martiño (Cíes, 100 parejas) y Monteagudo (Cíes, 99 parejas), que son los núcleos de reproducción más nutridos de la península. En el resto de la costa la mitad de la población se reparte por el tramo comprendido entre las islas Sisargas y cabo Prior, cuyas principales colonias son Cabo de Mera (70 parejas) y Gabeiras de Doniños (39 parejas). En la costa de Lugo el principal núcleo de cría es la isla de Ansarón (34 parejas). La población de Galicia representa el 74,6% de la población nidificante en la España peninsular y el 80,0% de los efectivos de la subespecie aristotelis en la península ibérica.

Censo das poboacións reproductoras de corvo mariño, gaivota patiamarela, gaivota escura e gaivotón, e seguimento remoto de corvos mariños no Parque Nacional Marítimo e Terrestre das illas Atlánticas de Galicia en 2019

Enlace mardeaves Calonectris diomedea,ESPECIES,INFORME,Larus fuscus,Larus marinus,Larus michahellis,Phalacrocorax aristotelis,REPOSITORIO ,,,,,,

Munilla, I. e Lapeña, F. 2019. Censo das poboacións reproductoras de corvo mariño, gaivota patiamarela, gaivota escura e gaivotón e seguimento remoto de corvos mariños no Parque Nacional Marítimo e Terrestre das illas Atlánticas de Galicia en 2019. Parque Nacional Marítimo e Terrestre das Illas Atlánticas de Galicia. Outubro 2019.

RESUMO

Corvo mariño (P. aristotelis)

  • A poboación reprodutora de corvo mariño no Parque Nacional en 2019 estimouse en 962 parellas repartidas en oito colonias principais. Esta poboación representa o 68% do censo galego da especie.
  • O 64% da poboación amoreouse no arquipélago de Ons, o 31% no arquipélago de Cíes e o 7% restante en Sagres. A colonia máis numerosa é Ons Norte con 581 parellas, máis da metade das estimadas para o conxunto do Parque.
  • O número de parellas censadas supón un lixeiro ascenso (69 parellas, 7,6%) con respecto dos datos de 2018.
  • Compre destacar a pequena colonia localizada en Noro (arquipélago de Sálvora) xa que esta localidade fora abandonada hai anos trala entrada do visón americano.
  • A estima do éxito reprodutor no Parque Nacional en 2019 foi de (media ± desviación típica): 0,81 ± 1,10 polos por niño (N = 73 niños), con diferenzas marcadas entre os tres arquipélagos: Cíes = 0,64 ± 1,13 polos por niño; Ons = 0,86 ± 1,15; Sagres = 0,93 ± 1,05. Un ano máis Cíes é a colonia co menor suceso.

Gaivota patiamarela (L. michahellis)

  • A poboación reprodutora de gaivota de patas amarelas no Parque Nacional en 2019 estimouse en 9173 parellas repartidas en 11 colonias principais localizadas nos catro arquipélagos do Parque. As colonias desta especie ocupan a práctica totalidade da superficie insular do Parque libre de arboredo e distribúese por tódolos illotes do Parque con vexetación herbácea.
  • Perto da metade da poboación concéntrase no arquipélago de Sálvora (4284 parellas; 46,7%), un tercio (3134 parellas; 34,2%) nas illas Cíes e o 19% restante nas illas de Ons (1743 parellas). No arquipélago de Cortegada existe unha pequena colonia de 12 parellas no illote de Briñas.
  • En comparación cos datos de 2015, ano do último censo, perdéronse un total de 1622 parellas reprodutoras (-15,0%). O arquipélago co maior desplome foi Ons (-22,3%), seguido de Sálvora (-14,9%) e Cíes (-11,0%).
  • A comparación cos datos de 2006, o ano co maior rexistro da serie de censos, amosa unha perda de 21.275 parellas, o 70% da poboación reprodutora. A taxa de declive anual equivalente foi logo do -8,8%. Existen diferenzas acusadas entre os padróns de cambio poboacional rexistrados nos tres arquipélagos ao longo da serie de censos ao dispor (1976-2019).
  • O seguimento interanual do número de territorios aparentemente ocupados nos sectores de censo repartidos polas colonias do Parque indica unha diminución da poboación reprodutora de gaivota patiamarela do 7% en relación ás cifras de 2018. O cambio foi moi heteroxéneo espacialmente, con aumentos nos sectores de O Faro e Sálvora, e caídas mesmo fortes no resto.
  • O éxito reprodutor na parcela de seguimento da illa de O Faro (Cortello do Porco) foi baixo (media ± desviación típica = 0,56 ± 0,78 polos a voar por territorio), inferior ao estimado en 2018.

Gaivota de asa escura (L. fuscus)

  • En 2019 a poboación reprodutora de Larus fuscus no Parque foi estimada en 28 parellas, catro por cima das estimadas en 2018.
  • Entre 2011 e 2019 a perda de poboación ten sido do 36,0%, equivalente ao -5,3% anual.

Gaivotón (L. marinus)

  • A estima da poboación reprodutora de gaivotón no ano 2019 é de dúas parellas unha na illa Vionta e máis a outra en Sálvora. A parella de Sálvora quitou dous polos.

Seguimento remoto de corvo mariño con transmisores GPS/GSM

  • Este ano equipáronse dous corvos mariños con equipos de seguimento remoto GPS/GSM, os dous na illa do Faro, un na subcolonia da Furna do Inferno e outro na do Estripeiral. Dos dous exemplares equipados en 2018 un deles continua a dar sinal normalmente. En conxunto rexistráronse 9462 localizacións entre xaneiro e setembro de 2019.
  • O corvo de Sagres desenvolveu a súa actividade nunha área moi reducida (polígono mínimo convexo da área de campeo = 18,3 km2) comprendida entre as illas de Sagres, o illote de Noro e a zona de O Carreiro.
  • Os corvos de Cíes desprazáronse por áreas moito máis estensas, (polígono mínimo convexo da área de campeo = 539 km2 e 384 km2) e máis utilizaron con asiduidade tanto zonas do Parque noutros arquipélagos, fundamentalmente Sálvora, como zonas fóra do Parque (Castiñeiras, illa de Arousa, Ría de Aldán e Liméns).
  • Existiron considerables diferenzas entre individuos na estensión da área de campeo e no padrón de distribución no territorio do Parque. Dun lado o individuo de Sagres cunha área de campeo moi reducida e que limita a súa actividade dentro do Parque ao arquipélago de Sálvora. Doutro, os dous individuos de Cíes cunha área de campeo que se estende pola banda esterior das rías de Vigo, Pontevedra e Arousa e que, dentro do Parque, utilizan maiormente os arquipélagos de Cíes e Sálvora.

BRIEF SUMMARY
The outcomes of the 2019 census of breeding European shags suggest a slight increase in their numbers compared to recent years; however, the breeding success of all monitored populations was rather poor. The 2019 census of breeding yellow-legged gulls indicated that the population experienced a sharp decline since the mid 2000’s thus confirming earlier observations from monitoring sectors. Lesser black-backed gulls experienced a slight increase in the number of breeding pairs; currently, this population seems to be confined to the island of Sálvora. Two male shags from Cíes were successfully deployed with GPS/GSM transmitters in early May which together with the female shag deployed in June 2018 transmitted 10,000 GPS locations from January to September 2019. GPS data showed large variations among individual shags both in range size and distribution patterns and a large overlap between individual home ranges.

Seguimento das poboacións de aves mariñas no Parque Nacional Marítimo e Terrestre das illas Atlánticas de Galicia. Resultados de 2018.

Enlace mardeaves Calonectris diomedea,ESPECIES,INFORME,Larus fuscus,Larus marinus,Larus michahellis,Phalacrocorax aristotelis,REPOSITORIO ,,,,

Munilla, I. 2018. Seguimento das poboacións de aves mariñas no Parque Nacional Marítimo e Terrestre das Illas Atlánticas de Galicia: resultados de 2018. Parque Nacional Marítimo e Terrestre das Illas Atlánticas de Galicia. Decembro 2018.

RESUMO

Corvo mariño (P. aristotelis)

  • A poboación reprodutora de corvo mariño no Parque Nacional en 2018 estimouse en 894 parellas repartidas en oito colonias principais. Dous terzos da poboación do Parque localízanse no arquipélago de Ons, o 25% no arquipélago de Cíes e o 7% restante en Sagres. A colonia máis numerosa é Ons Norte con 465 parellas, a metade das estimadas para o conxunto do Parque.
  • O número de parellas censadas representa unha lixeira baixa (-5,3%) con respecto dos datos de 2017.
  • A estima do éxito reprodutor no Parque Nacional en 2018 foi de (media ± desviación típica): 0,73 ± 0,87 polos por niño (N = 73 niños), con diferenzas pouco marcadas entre os tres arquipélagos: Cíes = 0,60 ± 0,94 polos por niño; Ons = 0,77 ± 0,86; Sagres = 0,78 ± 0,85.
  • A análise de 183 egagrópilas recollidas durante o periodo reprodutor nas illas Cíes (N= 57), Ons (N= 76) e Sagres de Fora (N= 50) indican que en 2018 os corvos mariños do Parque Nacional consumiron maioritariamente catro grupos de peixe, por esta orde: lábridos (Labridae), pións (Atherina presbyter), fanecas (Trisopterus) e lorchos (Gobiidae).
  • A presa principal dos corvos nos tres arquipélagos do parque son os lábridos. A frecuencia de bolos (Ammodytidae) na mostra de de Cíes foi moi baixa, o que suxire que as poboacións deste peixe perto das illas aínda non se deron recuperado.
  • Este ano equipáronse dous corvos mariños con equipos de seguimento remoto GPS/GSM, un na colonia de Ons e outro na de Sagres. Dous terzos das 4374 localizacións obtidas entre xuño e decembro producíronse fora das augas do Parque.
  • O corvo de Sagres moveuse por unha área de 14,6 km2 entre A Graña, Aguiño e o norte da illa de Sálvora, coa meirande parte das localizacións entre Sagres e Aguiño. O corvo de Ons desplazóuse por unha área de 88,7 km2 que vai da illa de Arousa á de Onza, coa meirande parte das observacións entre o norte da illa de Ons e A Lanzada.

Gaivota patiamarela (L. michahellis)

  • O seguimento interanual do número de territorios aparentemente ocupados nos sectores de censo repartidos polas colonias do Parque indica unha diminución da poboación reprodutora de gaivota patiamarela do 7% en relación ás cifras de 2017. A poboación reprodutora ten diminuído en tódolos sectores agás en Sálvora, illa na que a poboación incrementouse nun 30%.
  • O declive anual promedio para o conxunto de sectores ao longo do periodo de seguimento (2011-2018) é considerable (-8,7%). Tódolos sectores, agás o das dunas de Cíes, levan perdido entre o 44% e o 64% da poboación que se lles estimara no 2011.
  • Comparouse de novo o éxito reprodutor entre dúas parcelas representativas dos principais hábitats de cría en Cíes, o cantíl de toxo (Cortello do porco, 45 territorios) e as dunas (Muxieiro, 39 territorios). O éxito reprodutor conxunto foi baixo (media ± desviación típica = 0,69 ± 0,87 polos a voar por territorio), algo superior na duna (0,74 ± 0,93) que no cantíl (0,64 ± 0,82).
  • En 2018 a incidencia do sindrome de parálise foi elevada, se cadra o episodio máis agudo dende 2011. Os datos recollidos apuntan cara un brote agudo da enfermidade nas colonias de Sálvora no mes de xuño.
  • A análise da mostra de egagrópilas (N= 117) indica que as patiamarelas adultas basaron a súa dieta en invertebrados mariños (frecuencia de aparición= 59,8%). Os tipos de alimento máis representados foron os invertebrados do intermareal (33,3%) e o patexo (Polybius henslowii) (26,5%). O lixo urbano estivo presente no 22,2% da mostra, e o alimento de hábitats terrestres no 12,0%. Os peixes apenas estiveron representados (5,1%). As principais diferenzas espaciais entre arquipélagos veñen dadas polas variacións na frecuencia de aparición de patexo, mexillón e lixo.

Gaivota de asa escura (L. fuscus)

  • En 2018 a poboación reprodutora de Larus fuscus no Parque foi estimada en 24 parellas, dúas por cima das estimadas en 2017.
  • Entre 2011 e 2018 a perda de poboación ten sido do 45,5%, equivalente ao -8,3% anual.
  • En Sálvora atopouse o cadavre dun adulto reprodutor con sinais de ter morto despois de sufrir parálise. Esta é a primeira evidencia de que esta doenza afecta á poboación de Larus fuscus do Parque

Gaivotón (L. marinus)

  • A estima da poboación reprodutora de gaivotón no ano 2018 é de dúas parellas unha na illa Vionta e máis a outra en Sálvora.

Pardela cincenta (C. diomedea)

  • Na colonia de Tropezas, o principal núcleo reprodutor da especie no Parque Nacional, ocupáronse 25 sitios e a poboación reprodutora foi estimada en 18 parellas. Estes valores son semellantes aos rexistrados o ano anterior.
  • Na última visita á colonia, o 23 de outubre, detectáronse 6 sitios ocupados por polos a piques de voar.

Seguimento das poboacións de aves mariñas no Parque Nacional Marítimo Terrestre das Illas Atlánticas de Galicia: resultados de 2017

Enlace mardeaves Calonectris diomedea,ESPECIES,INFORME,Larus fuscus,Larus marinus,Larus michahellis,Phalacrocorax aristotelis,REPOSITORIO ,,,,

Munilla, I. 2017. Seguimento das poboacións de aves mariñas no Parque Nacional Marítimo Terrestre das Illas Atlánticas de Galicia: resultados de 2017. Parque Nacional Marítimo e Terrestre das Illas Atlánticas de Galicia. Decembro 2017.

RESUMO

Corvo mariño (P. aristotelis)

  • A poboación reprodutora de corvo mariño no Parque Nacional en 2017 estimouse en 944 parellas repartidas en oito colonias principais. Esta cifra representa o 67% do censo galego da especie. Dous terzos da poboación do Parque localízanse no arquipélago de Ons, o 25% no arquipélago de Cíes e o 9% restante en Sagres. A colonia máis numerosa é Ons Norte con 485 parellas, a metade das estimadas para o conxunto do Parque.
  • O número de parellas censadas representa un lixeiro aumento con respecto dos datos de 2015 e 2016.
  • A estima do éxito reprodutor no Parque Nacional en 2017 foi de (media ± desviación típica): 0,99 ± 1,06 polos por niño (N = 76 niños), mais con diferenzas moi acusadas entre os tres arquipélagos: Cíes = 0,52 ± 0,75 polos por niño; Ons = 1,21 ± 1,17; Sagres = 1,11 ± 1,08. O éxito reproductor rexistrado en Ons é significativamente superior ao do ano pasado.
  • A análise de tres mostras de egagrópilas recollidas durante o periodo reprodutor nas illas Cíes (O Faro, N= 24), Ons (Cova do Lobo, N= 42) e Sagres de Fora (N= 27) indican que os corvos mariños do Parque Nacional consumiron maioritariamente tres grupos de peixe, por esta orde: lábridos (Labridae), pións (Atherina presbyter), e fanecas (Trisopterus).
  • Este ano rexistrouse unha frecuencia relativamente alta de bolos (Ammodytidae) na mostra de egagrópilas de Cíes o que pode ser indicativo dunha certa recuperación das poboacións dese peixe preto das illas.

Gaivota patiamarela (L. michahellis)

  • O seguimento interanual indica unha diminución da poboación reprodutora de gaivota patiamarela do 21% en relación ás cifras de 2016. A poboación reprodutora ten diminuído en tódolos sectores sen excepción, sendo este o primeiro ano da serie no que esto acontece. O declive anual promedio para o conxunto de sectores ao longo do periodo de seguimento (2011-2017) é considerable (-9,1%). As illas de Sálvora e Vionta acumulan xa dous anos seguidos con declives moi fortes e perderon, en conxunto, máis do 40% da poboación censada en 2015.
  • Neste ano comparouse o éxito reprodutor entre dúas parcelas de estudo representativas dos principais hábitats de cría da gaivota en Cíes, o cantíl de toxo (Cortello do porco, 48 territorios) e as dunas (Muxieiro, 37 territorios). O éxito reprodutor rexistrado no conxunto da mostra de territorios foi baixo (media ± desviación típica = 0,61 ± 0,90 polos a voar por territorio), aínda que algo superior na parcela de duna (0,68 ± 1,03) que na parcela do cantíl (0,56 ± 0,78).
  • En 2017 a incidencia do sindrome de parálise foi moi baixa. Malia o esforzo de prospección ser intenso e estendido no tempo, observáronse só 6 gaivotas con apariencia de ter morto con síntomas de parálise.
  • O contido da mostra de egagrópilas (N= 167) indica que as gaivotas adultas do Parque Nacional basaron a súa dieta en invertebrados mariños cunha frecuencia de aparición do 76,2%. O alimento mellor representado foi o patexo (Polybius henslowii) (50,1%); seguido dos invertebrados do intermareal (25,6%), entre eles o percebe (Pollycipes cornucopia 20,4%) e mexillón (Mytillus galloprovincialis 7,2%). O lixo urbano está presente no 14,3% da mostra, e o alimento de hábitats terrestres no 7,8%. Os peixes apenas están representados. As diferenzas espaciais entre arquipélagos (Cíes, Ons e Sálvora) veñen dadas pola presenza de determinados tipos de alimento pouco ou nada representados no resto.

Gaivota de asa escura (L. fuscus)

  • En 2017 a poboación reprodutora de Larus fuscus nas illas de Sálvora e Vionta foi de 21 TAO, 20 deles en Sálvora. A estima de 2017 é un 25% por cento menor que as estimas de 2015 e 2016.

Gaivotón (L. marinus)

  • A estima da poboación reprodutora de gaivotón no ano 2016 é dunha parella na illa de Vionta, máis non quitaron polos.

Pardela cincenta (C. diomedea)

  • Na colonia de Tropezas, o principal núcleo reprodutor da especie no Parque Nacional, ocupáronse 27 sitios e a poboación reprodutora foi estimada en 17 parellas. Estes valores son os máis altos rexistrados dende a eventual fundación da colonia. Este ano marcáronse 6 sitios novos e constatouse unha expansión da área cuberta pola colonia.
  • Os datos recollidos suxiren que en 2017 as pardelas de Tropezas produciron 17 polos, aínda que non está claro cantos deles conseguiron voar.
  • A resposta das pardelas aos sistemas de atracción social instalados en Cíes foi pobre. O sitio de cría que ven sendo ocupado en Chancelos dende 2013 foi ocupado de novo este ano por unha parella reprodutora, máis o sitio foi posteriormente abandonado.

 

Seguimento das poboacións de aves mariñas no Parque Nacional Marítimo Terrestre das Illas Atlánticas de Galicia: resultados de 2015 e 2016

Enlace mardeaves Calonectris diomedea,ESPECIES,INFORME,Larus fuscus,Larus marinus,Larus michahellis,Phalacrocorax aristotelis,REPOSITORIO ,,,

Munilla, I. 2016. Seguimento das poboacións de aves mariñas no Parque Nacional Marítimo Terrestre das Illas Atlánticas de Galicia: resultados de 2015 e 2016. Parque Nacional Marítimo e Terrestre das Illas Atlánticas de Galicia. Decembro 2016.

RESUMEN E CONCLUSIÓNS

Corvo mariño (Phalacrocorax aristotelis)

  • Os resultados do censo de tres sectores seleccionados para o seguimento da poboación reproductora de corvo mariño cristado (illa de O Faro, Xubenco-Fontenova e Sagres de Fóra) indican unha diminución do 9% respecto do censo do ano pasado. Na illa de O Faro é o valor máis baixo dos rexistrados nos últimos dez anos.
  • A estima do éxito reprodutor do corvo mariño no Parque Nacional en 2016 é de (media ± desviación típica): 1,14 ± 1,06 polos por niño (N = 63 niños) mais con diferenzas moi acusadas entre os tres arquipélagos: Cíes = 0,59 ± 0,94 polos por niño; Ons = 0,82 ± 0,93; Sagres = 1,65 ± 1,06 polos por niño.
  • A análise de tres mostras de egagrópilas recollidas durante o periodo reprodutor nas illas Cíes (O Faro, N= 22), Ons (Fontenova-Xubenco, N= 7) e Sagres de Fora (N= 29) suxire a existencia de marcadas diferencias espaciais na dieta dos corvos mariños. En Cíes os principais grupos son lorchos (Gobiidae) e pións (Atherina presbyter), en Ons bolos (Ammodytidae) e pións, mentras que en Sagres os máis representados nas egagrópilas foron lábridos (Labridae) e bolos. Os bolos, un alimento de gran calidade e moi importante para a conservación da especie non aparecen representados na mostra de Cíes.
  • Observáronse corvos mariños no 30,2% das cuadrículas mostreadas no espazo marítimo do Parque, cunha densidade media de 8,3 corvos por cuadrícula. En conxunto, a gran maioría das observacións de corvo mariño son individuos solitarios a mergullar preto da beiramar máis tamén se obtivo un pequeno porcentaxe de observacións de bandos moi numerosos. Os bandos máis numerosos foron rexistrados en Cíes, en dúas cuadrículas da zona coñecida como “A Porta”, na beira norleste da illa de San Martiño.

Gaivota patiamarela (Larus michahellis)

  • O seguimento interanual da poboación reprodutora de gaivota patiamarela indica unha diminución do 7,6% en relación ás cifras de 2015. Esta baixada é debida ao descenso ocorrido nos dous sectores de Arousa, que perderon ao redor do 20% da poboación censada no 2015. Porén os dous sectores de Cíes en zonas de acantilado e toxeira recuperaron poboación e os de Ons permaneceron estables. Os datos indican que a poboación das dunas de Cíes deixou de medrar. A estima de 2392 TAO para o conxunto de sectores supón unha redución do 27% no número total de parellas nidificantes con respecto dos datos de 2011. O declive anual equivalente para o conxunto de sectores é do -9,8%. Cos datos de 2016 reducíronse as diferenzas entre sectores nas taxas de declive.
  • As taxas de incremento da poboación reprodutora de gaivota patiamarela inferidas por medio de censos parciais -en sectores escollidos- son moi semellantes ás obtidas por medio de censos completos.
  • En 2015 seguimos o desenvolvemento de 30 roladas na duna de Muxieiros, 15 delas en niños ao enxoito de matas de Camariña (Corema album) e as outras 15 en niños ao descuberto. O seguimento destas roladas proporciona unha estima de produtividade para o conxunto da mostra (N=30) de (media ± dt) 0,90 ± 1,06 polos por parella (1,20 para os niños baixo camariña e 0,60 para os niños ao descuberto). Este é o terceiro ano consecutivo no que se realiza este estudo, mais o primeiro no que se atopan diferenzas.
  • En 2015 observáronse en total 15 gaivotas con síntomas do síndrome de parálise , todas elas mortas. Só se atoparon gaivotas mortas en dous dos transectos: 10 no de Vionta e as outras 5 no de Monteagudo. A maioría das mortes (11 cadavres) foron rexistradas no mes de xuño. En 2016, malia que o esforzo de prospección ser máis intenso e estendido no tempo, observáronse só 3 gaivotas con evidencias claras de ter morto con síntomas de parálise.
  • Según os resultados da análise de egagrópilas, en 2015 (N = 359) e 2016 (N = 141) as gaivotas patiamarelas adultas do Parque Nacional basaron a súa dieta en invertebrados mariños. Nos dous anos o alimento mellor representado é o patexo (Polybius henslowii) cunha frecuencia de aparición do 58,2% e do 45,4% respectivamente, seguido dos invertebrados do intermareal rochoso (22,3% e 26,2%). O lixo urbano estivo presente no 13,1% e o 16,3% da mostra respectivamente. Nos dous anos atoparonse diferenzas na composición das egagrópilas en función da illa, aínda que bastante máis marcadas en 2016.
  • Observáronse gaivotas no 63% das cuadrículas do espazo marítimo do Parque Nacional, cunha densidade media de 27,5 aves por cuadrícula. Os máximos valores de densidade por arquipélago déronse en Sálvora (39,2 gaivotas por cuadrícula ocupada) e os máis baixos en Ons (16,6 gaivotas por cuadrícula ocupada).

Gaivota de asa escura (Larus fuscus)

  • En 2016 a poboación reprodutora de Larus fuscus nas illas de Sálvora e Vionta foi de 28 TAO, 27 deles en Sálvora. A estima de 2016 coincide exactamente coa de 2015, aínda que daquela contáranse dous territorios na Vionta.
  • Preto do 80% das 161 gaivotas escuras rexistradas nos censos do espazo marítimo de Parque foron observadas no mar de Sálvora durante o mes de outubro.

Gaivotón (Larus marinus)

  • A estima da poboación reprodutora de gaivotón no ano 2016 é dunha parella.

Pardela cincenta (Calonectris diomedea)

  • A distribución das balsas vesperáns localizadas este ano, o resultado das escoitas na illa San Martiño, e máis a inspección das colonias e sitios de cría coñecidos, indican que a área de aniñamento da pardela cincenta no Parque Nacional en 2016 continúa circunscrita ás illas de Monteagudo e San Martiño do arquipélago de Cíes.
  • A estima do tamaño da poboación reprodutora de pardela cincenta no Parque Nacional en 2016 é de 19 sitios con ocupación aparente ou efectiva, 18 deles en Tropezas. Sinalar o rexistro de 3 sitios novos, todos eles en Tropezas. As escoitas na illa San Martiño indicaron a posible existencia de dous puntos de cría na mesma zona onde a especie ven sendo detectada dende 2007.
  • Os datos recollidos suxiren que o ano 2016 non foi un ano bo de cría para a pardela cincenta no Parque Nacional. Nos 19 sitios ocupados rexistráronse 4 polos (21%).
  • A data de partida da colonia dun deses polos foi o 4 de novembro.
  • No ano 2016 a resposta das pardelas aos sistemas de atracción social instalados en Cíes foi moi semellante á dos dous últimos anos. Aparentemente, os dous lugares son visitados de cotío por un pequeno número de exemplares que poden ser tanto reprodutores como prospectores. O sitio de cría que ven sendo ocupado en Chancelos dende 2013 foi ocupado de novo este ano por unha parella reprodutora, máis o sitio foi abandonado no mes de setembro. Na Valgada non se obtiveron evidencias directas de cría.
  • Nos censos do espazo marítimo do Parque mediante embarcación déronse observado 183 exemplares de pardela cincenta, máis da metade na illa de Ons. Observáronse cincentas no 13% das cuadrículas. O 82% das aves foron observadas (150 aves) no mes de outubro, que é cando se rexistraron as maiores concentracións absolutas. A densidade media foi de 3,7 aves por cuadrícula.
  • O 90% das cuadrículas con observacións de pardelas cincentas correspondense con cuadrículas da banda oeste dos arquipélagos do Parque. As pardelas empregan maiormente certas zonas do espazo marítimo do Parque, patrón que semella ser máis marcado en Cíes e Ons.