ESPECIES

Presence and impact of Stockholm Convention POPs in gull eggs from Spanish and Portuguese natural and National Parks

Enlace mardeaves ESPECIES,Phalacrocorax aristotelis,PUBLICACIÓN CIENTÍFICA,REPOSITORIO ,,,

Zapata, P., Ballesteros-Cano, R., Colomer, P., Bertolero, A., Viana, P., Lacorte, S., Santos, F.J., 2018. Presence and impact of Stockholm Convention POPs in gull eggs from Spanish and Portuguese natural and national parks. Science of The Total Environment, 633, pp.704-715.

The aim of the present work was to comparatively assess the occurrence and impact of persistent organic pollutants (POPs) in nine natural and national parks from Spain and Portugal using gull eggs (Larus michahellis and L. audouinii) as bioindicators of environmental contamination. Sampling was performed during the breeding season of 2016. Compounds studied include polychlorinated biphenyls (PCBs), organochlorinated pesticides (OC pesticides), perfluorooctane sulfonic acid (PFOS) and polybrominated diphenyl ethers (PBDEs), and were analyzed using mass spectrometric based techniques. The results showed a high contamination by PCBs in all colonies, with total levels ranging from 59 to 1278 ng/g wet weight (ww), despite their use is not currently authorized. OC pesticides were also present in all colonies, with a high incidence of 4,4′-DDE in gull eggs at levels up to 218 ± 50 ng/g ww in L. michahellis and 760 ± 412 ng/g ww in L. audouinii from the Ebro Delta natural park. PBDEs and PFOS were also detected at levels up to 91.7 ± 21.3 ng/g ww, which can be attributed to a more recent use. Except for PBDEs, the POP levels in eggs from L. audouinii were higher than in L. michahellis, presumably associated to the fish-based diet of the former. Finally, the effect of POP levels on eggshell parameters (volume, eggshell thickness and desiccation index) were investigated for each colony and gull species in order to evaluate the egg viability and, therefore, the reproduction success.

Cormorán moñudo – Phalacrocorax aristotelis (Enciclopedia Virtual de los Vertebrados Españoles)

Enlace mardeaves ESPECIES,Phalacrocorax aristotelis,PUBLICACIÓN CIENTÍFICA ,,,

Barros, A., Alvarez, D., Velando, A. (2013). Cormorán moñudo – Phalacrocorax aristotelis. En: Enciclopedia Virtual de los Vertebrados Españoles. Salvador, A., Morales, M. B. (Eds.). Museo Nacional de Ciencias Naturales, Madrid.

http://www.vertebradosibericos.org

LAS POBLACIONES SUREÑAS DE CORMORÁN MOÑUDO PHALACROCORAX A. ARISTOTELIS ADELANTAN SU FECHA DE PUESTA EN RESPUESTA A LAS CONDICIONES CLIMÁTICAS LOCALES PERO NO A LAS VARIACIONES DEL CLIMA A GRAN ESCALA

Enlace mardeaves ESPECIES,Phalacrocorax aristotelis,PUBLICACIÓN CIENTÍFICA,REPOSITORIO ,,,,,,,

Álvarez, D. e Pajuelo, M.A.F., 2011. Southern populations of European shag Phalacrocorax a. aristotelis advance their laying date in response to local weather conditions but not to large-scale climate. Ardeola, 58(2), pp.239-250.

La fecha de puesta es un hecho crítico en la vida de las aves, ya que determina en gran medida su éxito reproductor. Los efectos de las condiciones atmosféricas y del clima sobre el inicio de la reproduction han sido ampliamente estudiados en las últimas décadas y el adelanto en la fenología reproductora ha sido confirmado en muchas especies. Hemos investigado esta variación en la fenología de la la reproducción en una población cantábrica de cormorán moñudo durante la última década. Los resultados demostraron que esta especie había adelantado su fecha de puesta casi 40 días en sólo 10 años. Este avance en la época de la reproducción esta muy ligado al calentamiento registrado durante el último siglo. De todas formas, de todas las variables climáticas estudiadas, sólo el índice de anomalía térmica mostró una correlación positiva con la fecha de puesta, mientras que los efectos del NAO y de temperatura superficial del mar (SST) no fueron significativos. Esto sugiere que en este caso, los efectos de las condiciones locales tienen más efecto sobre la fecha de puesta que los efectos climáticos a gran escala.

Anisakid infection in the European shag Phalacrocorax aristotelis aristotelis

Enlace mardeaves ESPECIES,Phalacrocorax aristotelis,PUBLICACIÓN CIENTÍFICA,REPOSITORIO ,,,
Abollo, E., Gestal, C. e Pascual, S., 2001. Anisakid infection in the European shag Phalacrocorax aristotelis aristotelis. Journal of Helminthology, 75(3), pp.209-214.

A total of 100 specimens of the European shag Phalacrocorax aristotelis aristotelis were examined for anisakid infections in the south-east North Atlantic. The taxonomic status of the anisakid nematodes was studied by structural analysis using light and scanning electron microscopy. Two species, Contracaecum septentrionale and C. rudolphii A (Nematoda: Ascaridoidea), occurred in the European shag with high values of prevalence and mean intensities of infection. These constitute new host records for both parasites, widening their known geographical distribution. Although the histopathology associated with the infections indicated that the anisakids did not have the potential to cause bird death, the parasites are capable of contributing to and hastening avian mortality in the case of heavily-parasitized cormorants and when stressed by xenobiotics and/or through a synergetic effect by other bioagressors.

Complex demographic heterogeneity from anthropogenic impacts in a coastal marine predator

Enlace mardeaves Phalacrocorax aristotelis,PUBLICACIÓN CIENTÍFICA,REPOSITORIO ,,,,,,,,

Oro, D., Álvarez, D. e Velando, A., 2018. Complex demographic heterogeneity from anthropogenic impacts in a coastal marine predator. Ecological Applications.

Environmental drivers, including anthropogenic impacts, affect vital rates of organisms. Nevertheless, the influence of these drivers may depend on the physical features of the habitat and how they affect life history strategies depending on individual covariates such as age and sex. Here, the long‐term monitoring (1994–2014) of marked European Shags (Phalacrocorax aristotelis) in eight colonies in two regions with different ecological features, such as foraging habitat, allowed us to test several biological hypotheses about how survival changes by age and sex in each region by means of multi‐event capture–recapture modeling. Impacts included fishing practices and bycatch, invasive introduced carnivores and the severe Prestige oil spill. Adult survival was constant but, unexpectedly, it was different between sexes. This difference was opposite in each region. The impact of the oil spill on survival was important only for adults (especially for females) in one region and lasted a single year. Juvenile survival was time dependent but this variability was not synchronized between regions, suggesting a strong signal of regional environmental variability. Mortality due to bycatch was also different between sex, age and region. Interestingly the results showed that the size of the fishing fleet is not necessarily a good proxy for assessing the impact of bycatch mortality, which may be more dependent on the fishing grounds and the fishing gears employed in each season of the year. Anthropogenic impacts affected survival differently by age and sex, which was expected for a long‐lived organism with sexual size dimorphism. Strikingly, these differences varied depending on the region, indicating that habitat heterogeneity is demographically important to how environmental variability (including anthropogenic impacts) and resilience influence population dynamics.

Maternal programming of offspring antipredator behavior in a seabird

Enlace mardeaves Larus michahellis,PUBLICACIÓN CIENTÍFICA,REPOSITORIO ,,

Morales, J., Lucas, A. e Velando, A., 2018. Maternal programming of offspring antipredator behavior in a seabird. Behavioral Ecology, arx197, https://doi.org/10.1093/beheco/arx197

Predation risk is an important environmental factor for animal populations, expected to trigger maternal effects to prepare offspring for living in an environment with predators. Yet, evidence of adaptive anticipatory maternal effects in wild animals is still weak. Here, we explored this question in a wild colony of yellow-legged gulls, Larus michahellis. To this aim, prior to laying we exposed mothers to either mink decoys or nonpredator rabbit decoys and explored the antipredator behavior of 118 chicks at the age of 2 days. We found that chicks from second-laid eggs by predator-exposed mothers crouched faster after hearing a playback with adult alarm calls than chicks from second-laid eggs by control mothers. Besides, chicks from third-laid eggs by predator-exposed mothers were lighter than control chicks, but this was not due to differences in egg volume. Our results suggest that predator-exposed mothers modified offspring phenotype via eggs to cope with predators, although only in chicks from second-laid eggs. Maternal transference of corticosterone could underlie chick behavioral plasticity. Results support the role of maternal effects as a form of phenotype programming to forewarn offspring about environmental hazards.

Seguimento das poboacións de aves mariñas no Parque Nacional Marítimo Terrestre das Illas Atlánticas de Galicia: resultados de 2017

Enlace mardeaves Calonectris diomedea,ESPECIES,INFORME,Larus fuscus,Larus marinus,Larus michahellis,Phalacrocorax aristotelis,REPOSITORIO ,,,,

Munilla, I. 2017. Seguimento das poboacións de aves mariñas no Parque Nacional Marítimo Terrestre das Illas Atlánticas de Galicia: resultados de 2017. Parque Nacional Marítimo e Terrestre das Illas Atlánticas de Galicia. Decembro 2017.

RESUMO

Corvo mariño (P. aristotelis)

  • A poboación reprodutora de corvo mariño no Parque Nacional en 2017 estimouse en 944 parellas repartidas en oito colonias principais. Esta cifra representa o 67% do censo galego da especie. Dous terzos da poboación do Parque localízanse no arquipélago de Ons, o 25% no arquipélago de Cíes e o 9% restante en Sagres. A colonia máis numerosa é Ons Norte con 485 parellas, a metade das estimadas para o conxunto do Parque.
  • O número de parellas censadas representa un lixeiro aumento con respecto dos datos de 2015 e 2016.
  • A estima do éxito reprodutor no Parque Nacional en 2017 foi de (media ± desviación típica): 0,99 ± 1,06 polos por niño (N = 76 niños), mais con diferenzas moi acusadas entre os tres arquipélagos: Cíes = 0,52 ± 0,75 polos por niño; Ons = 1,21 ± 1,17; Sagres = 1,11 ± 1,08. O éxito reproductor rexistrado en Ons é significativamente superior ao do ano pasado.
  • A análise de tres mostras de egagrópilas recollidas durante o periodo reprodutor nas illas Cíes (O Faro, N= 24), Ons (Cova do Lobo, N= 42) e Sagres de Fora (N= 27) indican que os corvos mariños do Parque Nacional consumiron maioritariamente tres grupos de peixe, por esta orde: lábridos (Labridae), pións (Atherina presbyter), e fanecas (Trisopterus).
  • Este ano rexistrouse unha frecuencia relativamente alta de bolos (Ammodytidae) na mostra de egagrópilas de Cíes o que pode ser indicativo dunha certa recuperación das poboacións dese peixe preto das illas.

Gaivota patiamarela (L. michahellis)

  • O seguimento interanual indica unha diminución da poboación reprodutora de gaivota patiamarela do 21% en relación ás cifras de 2016. A poboación reprodutora ten diminuído en tódolos sectores sen excepción, sendo este o primeiro ano da serie no que esto acontece. O declive anual promedio para o conxunto de sectores ao longo do periodo de seguimento (2011-2017) é considerable (-9,1%). As illas de Sálvora e Vionta acumulan xa dous anos seguidos con declives moi fortes e perderon, en conxunto, máis do 40% da poboación censada en 2015.
  • Neste ano comparouse o éxito reprodutor entre dúas parcelas de estudo representativas dos principais hábitats de cría da gaivota en Cíes, o cantíl de toxo (Cortello do porco, 48 territorios) e as dunas (Muxieiro, 37 territorios). O éxito reprodutor rexistrado no conxunto da mostra de territorios foi baixo (media ± desviación típica = 0,61 ± 0,90 polos a voar por territorio), aínda que algo superior na parcela de duna (0,68 ± 1,03) que na parcela do cantíl (0,56 ± 0,78).
  • En 2017 a incidencia do sindrome de parálise foi moi baixa. Malia o esforzo de prospección ser intenso e estendido no tempo, observáronse só 6 gaivotas con apariencia de ter morto con síntomas de parálise.
  • O contido da mostra de egagrópilas (N= 167) indica que as gaivotas adultas do Parque Nacional basaron a súa dieta en invertebrados mariños cunha frecuencia de aparición do 76,2%. O alimento mellor representado foi o patexo (Polybius henslowii) (50,1%); seguido dos invertebrados do intermareal (25,6%), entre eles o percebe (Pollycipes cornucopia 20,4%) e mexillón (Mytillus galloprovincialis 7,2%). O lixo urbano está presente no 14,3% da mostra, e o alimento de hábitats terrestres no 7,8%. Os peixes apenas están representados. As diferenzas espaciais entre arquipélagos (Cíes, Ons e Sálvora) veñen dadas pola presenza de determinados tipos de alimento pouco ou nada representados no resto.

Gaivota de asa escura (L. fuscus)

  • En 2017 a poboación reprodutora de Larus fuscus nas illas de Sálvora e Vionta foi de 21 TAO, 20 deles en Sálvora. A estima de 2017 é un 25% por cento menor que as estimas de 2015 e 2016.

Gaivotón (L. marinus)

  • A estima da poboación reprodutora de gaivotón no ano 2016 é dunha parella na illa de Vionta, máis non quitaron polos.

Pardela cincenta (C. diomedea)

  • Na colonia de Tropezas, o principal núcleo reprodutor da especie no Parque Nacional, ocupáronse 27 sitios e a poboación reprodutora foi estimada en 17 parellas. Estes valores son os máis altos rexistrados dende a eventual fundación da colonia. Este ano marcáronse 6 sitios novos e constatouse unha expansión da área cuberta pola colonia.
  • Os datos recollidos suxiren que en 2017 as pardelas de Tropezas produciron 17 polos, aínda que non está claro cantos deles conseguiron voar.
  • A resposta das pardelas aos sistemas de atracción social instalados en Cíes foi pobre. O sitio de cría que ven sendo ocupado en Chancelos dende 2013 foi ocupado de novo este ano por unha parella reprodutora, máis o sitio foi posteriormente abandonado.

 

Seguimento das poboacións de aves mariñas no Parque Nacional Marítimo Terrestre das Illas Atlánticas de Galicia: resultados de 2015 e 2016

Enlace mardeaves Calonectris diomedea,ESPECIES,INFORME,Larus fuscus,Larus marinus,Larus michahellis,Phalacrocorax aristotelis,REPOSITORIO ,,,

Munilla, I. 2016. Seguimento das poboacións de aves mariñas no Parque Nacional Marítimo Terrestre das Illas Atlánticas de Galicia: resultados de 2015 e 2016. Parque Nacional Marítimo e Terrestre das Illas Atlánticas de Galicia. Decembro 2016.

RESUMEN E CONCLUSIÓNS

Corvo mariño (Phalacrocorax aristotelis)

  • Os resultados do censo de tres sectores seleccionados para o seguimento da poboación reproductora de corvo mariño cristado (illa de O Faro, Xubenco-Fontenova e Sagres de Fóra) indican unha diminución do 9% respecto do censo do ano pasado. Na illa de O Faro é o valor máis baixo dos rexistrados nos últimos dez anos.
  • A estima do éxito reprodutor do corvo mariño no Parque Nacional en 2016 é de (media ± desviación típica): 1,14 ± 1,06 polos por niño (N = 63 niños) mais con diferenzas moi acusadas entre os tres arquipélagos: Cíes = 0,59 ± 0,94 polos por niño; Ons = 0,82 ± 0,93; Sagres = 1,65 ± 1,06 polos por niño.
  • A análise de tres mostras de egagrópilas recollidas durante o periodo reprodutor nas illas Cíes (O Faro, N= 22), Ons (Fontenova-Xubenco, N= 7) e Sagres de Fora (N= 29) suxire a existencia de marcadas diferencias espaciais na dieta dos corvos mariños. En Cíes os principais grupos son lorchos (Gobiidae) e pións (Atherina presbyter), en Ons bolos (Ammodytidae) e pións, mentras que en Sagres os máis representados nas egagrópilas foron lábridos (Labridae) e bolos. Os bolos, un alimento de gran calidade e moi importante para a conservación da especie non aparecen representados na mostra de Cíes.
  • Observáronse corvos mariños no 30,2% das cuadrículas mostreadas no espazo marítimo do Parque, cunha densidade media de 8,3 corvos por cuadrícula. En conxunto, a gran maioría das observacións de corvo mariño son individuos solitarios a mergullar preto da beiramar máis tamén se obtivo un pequeno porcentaxe de observacións de bandos moi numerosos. Os bandos máis numerosos foron rexistrados en Cíes, en dúas cuadrículas da zona coñecida como “A Porta”, na beira norleste da illa de San Martiño.

Gaivota patiamarela (Larus michahellis)

  • O seguimento interanual da poboación reprodutora de gaivota patiamarela indica unha diminución do 7,6% en relación ás cifras de 2015. Esta baixada é debida ao descenso ocorrido nos dous sectores de Arousa, que perderon ao redor do 20% da poboación censada no 2015. Porén os dous sectores de Cíes en zonas de acantilado e toxeira recuperaron poboación e os de Ons permaneceron estables. Os datos indican que a poboación das dunas de Cíes deixou de medrar. A estima de 2392 TAO para o conxunto de sectores supón unha redución do 27% no número total de parellas nidificantes con respecto dos datos de 2011. O declive anual equivalente para o conxunto de sectores é do -9,8%. Cos datos de 2016 reducíronse as diferenzas entre sectores nas taxas de declive.
  • As taxas de incremento da poboación reprodutora de gaivota patiamarela inferidas por medio de censos parciais -en sectores escollidos- son moi semellantes ás obtidas por medio de censos completos.
  • En 2015 seguimos o desenvolvemento de 30 roladas na duna de Muxieiros, 15 delas en niños ao enxoito de matas de Camariña (Corema album) e as outras 15 en niños ao descuberto. O seguimento destas roladas proporciona unha estima de produtividade para o conxunto da mostra (N=30) de (media ± dt) 0,90 ± 1,06 polos por parella (1,20 para os niños baixo camariña e 0,60 para os niños ao descuberto). Este é o terceiro ano consecutivo no que se realiza este estudo, mais o primeiro no que se atopan diferenzas.
  • En 2015 observáronse en total 15 gaivotas con síntomas do síndrome de parálise , todas elas mortas. Só se atoparon gaivotas mortas en dous dos transectos: 10 no de Vionta e as outras 5 no de Monteagudo. A maioría das mortes (11 cadavres) foron rexistradas no mes de xuño. En 2016, malia que o esforzo de prospección ser máis intenso e estendido no tempo, observáronse só 3 gaivotas con evidencias claras de ter morto con síntomas de parálise.
  • Según os resultados da análise de egagrópilas, en 2015 (N = 359) e 2016 (N = 141) as gaivotas patiamarelas adultas do Parque Nacional basaron a súa dieta en invertebrados mariños. Nos dous anos o alimento mellor representado é o patexo (Polybius henslowii) cunha frecuencia de aparición do 58,2% e do 45,4% respectivamente, seguido dos invertebrados do intermareal rochoso (22,3% e 26,2%). O lixo urbano estivo presente no 13,1% e o 16,3% da mostra respectivamente. Nos dous anos atoparonse diferenzas na composición das egagrópilas en función da illa, aínda que bastante máis marcadas en 2016.
  • Observáronse gaivotas no 63% das cuadrículas do espazo marítimo do Parque Nacional, cunha densidade media de 27,5 aves por cuadrícula. Os máximos valores de densidade por arquipélago déronse en Sálvora (39,2 gaivotas por cuadrícula ocupada) e os máis baixos en Ons (16,6 gaivotas por cuadrícula ocupada).

Gaivota de asa escura (Larus fuscus)

  • En 2016 a poboación reprodutora de Larus fuscus nas illas de Sálvora e Vionta foi de 28 TAO, 27 deles en Sálvora. A estima de 2016 coincide exactamente coa de 2015, aínda que daquela contáranse dous territorios na Vionta.
  • Preto do 80% das 161 gaivotas escuras rexistradas nos censos do espazo marítimo de Parque foron observadas no mar de Sálvora durante o mes de outubro.

Gaivotón (Larus marinus)

  • A estima da poboación reprodutora de gaivotón no ano 2016 é dunha parella.

Pardela cincenta (Calonectris diomedea)

  • A distribución das balsas vesperáns localizadas este ano, o resultado das escoitas na illa San Martiño, e máis a inspección das colonias e sitios de cría coñecidos, indican que a área de aniñamento da pardela cincenta no Parque Nacional en 2016 continúa circunscrita ás illas de Monteagudo e San Martiño do arquipélago de Cíes.
  • A estima do tamaño da poboación reprodutora de pardela cincenta no Parque Nacional en 2016 é de 19 sitios con ocupación aparente ou efectiva, 18 deles en Tropezas. Sinalar o rexistro de 3 sitios novos, todos eles en Tropezas. As escoitas na illa San Martiño indicaron a posible existencia de dous puntos de cría na mesma zona onde a especie ven sendo detectada dende 2007.
  • Os datos recollidos suxiren que o ano 2016 non foi un ano bo de cría para a pardela cincenta no Parque Nacional. Nos 19 sitios ocupados rexistráronse 4 polos (21%).
  • A data de partida da colonia dun deses polos foi o 4 de novembro.
  • No ano 2016 a resposta das pardelas aos sistemas de atracción social instalados en Cíes foi moi semellante á dos dous últimos anos. Aparentemente, os dous lugares son visitados de cotío por un pequeno número de exemplares que poden ser tanto reprodutores como prospectores. O sitio de cría que ven sendo ocupado en Chancelos dende 2013 foi ocupado de novo este ano por unha parella reprodutora, máis o sitio foi abandonado no mes de setembro. Na Valgada non se obtiveron evidencias directas de cría.
  • Nos censos do espazo marítimo do Parque mediante embarcación déronse observado 183 exemplares de pardela cincenta, máis da metade na illa de Ons. Observáronse cincentas no 13% das cuadrículas. O 82% das aves foron observadas (150 aves) no mes de outubro, que é cando se rexistraron as maiores concentracións absolutas. A densidade media foi de 3,7 aves por cuadrícula.
  • O 90% das cuadrículas con observacións de pardelas cincentas correspondense con cuadrículas da banda oeste dos arquipélagos do Parque. As pardelas empregan maiormente certas zonas do espazo marítimo do Parque, patrón que semella ser máis marcado en Cíes e Ons.

 

Family-transmitted stress in a wild bird

Enlace mardeaves Larus michahellis,PUBLICACIÓN CIENTÍFICA,REPOSITORIO ,,,,,

Noguera, J.C., Kim, S.Y. & Velando, A., 2017. Family-transmitted stress in a wild bird. Proceedings of the National Academy of Sciences, p.201706164. Proceedings of the National Academy of Sciences (PNAS): 201706164.

Recent data suggest that, in animals living in social groups, stress-induced changes in behavior have the potential to act as a source of information, so that stressed individuals could themselves act as stressful stimuli for other individuals with whom they interact repeatedly. Such form of cross-over of stress may be beneficial if it enhances adaptive responses to ecological stressors in the shared environment. However, whether stress can be transferred among individuals during early life in natural populations remains unknown. Here we tested the effect of living with stressed siblings in a gull species where, as in many vertebrates, family represents the basic social unit during development. By experimentally modifying the level of stress hormones (corticosterone) in brood mates, we demonstrate that the social transfer of stress level triggers similar stress responses (corticosterone secretion) in brood bystanders. Corticosterone-implanted chicks and their siblings were faster in responding to a potential predator attack than control chicks. In gulls, fast and coordinated reactions to predators may increase the chances of survival of the whole brood, suggesting a beneficial fitness value of cross-over of stress. However, our data also indicate that living with stressed brood mates early in life entails some long-term costs. Near independence, fledglings that grew up with stressed siblings showed reduced body size, high levels of oxidative damage in lipids and proteins, and a fragile juvenile plumage. Overall, our results indicate that stress cross-over occurs in animal populations and may have important fitness consequences.

Plumage colour and the expression of stress-related genes in gull chicks

Enlace mardeaves Larus michahellis,PUBLICACIÓN CIENTÍFICA,REPOSITORIO ,,,,

Diaz-Real, J., Kim, S.Y. & Velando, A., 2017. Plumage colour and the expression of stress‐related genes in gull chicks. Journal of Avian Biology. DOI: 10.1111/jav.01460

In many bird populations, individuals show remarkable differences in feather colouration, which are often linked to individual differences in physiological traits, but the mechanisms maintaining this covariation are still unclear. Here, we investigate the variability of the melanic colouration in yellow-legged gull (Larus michahellis) chicks. In this species, hatchlings show high variability in the number and colour intensity of black spots in their plumage. In gulls, last-laid eggs receive less antioxidants but higher levels of androgens than first eggs. We first explored whether these remarkable differences within the clutch affect the feather melanisation during embryo development. Melanic colouration was not related to laying order, but nestling males were darker and had a larger spotted area than nestling females. In chicks hatching from first-laid eggs, the spot size and spot lightness were negatively correlated. We also explored the effect of the developmental environment, through a cross-fostering experiment, on the expression of five stress-related genes (SOD2, ALKBH3, HSPA8, NLRC5 and TRIAP1) and their link with melanic colouration. Post-hatching hierarchy did not affect the expression of any of the tested genes, but paler chicks showed reduced expression in some studied genes (SOD2, ALKBH3 and HSPA8) in comparison to darker chicks. Our results suggest that melanic chicks suffer less stress during development.